خاطره ای از ماهایا پطروسیان از فیلم

از چهارراه های بالای شهر شروع کردیم تا چهارراه های پر ازدحام مرکز شهر، شدیدا حالم بد شده بود، به طوری که بدنم از شرم می لرزید. حس خاصی داشتم چون دیگر از دوربین و عوامل پشت صحنه خبری نبود؛ دیگر فیلم و بازی محسوب نمیشد، همه چیز واقعی بود، باید همه باورت میکردند.

چه برخوردهای متفاوت و عجیبی که با من نشد از توهین و تحقیرهایی که تو عمرم نشنیده بودم تا ترحم ادمهای دل نازک! جالب اینجاست که هرچه میگفتم این توهینها به تو نمی شود به این گدای فرضی میشود، تو که او نیستی، فایده نداشت و با هر حرف تندی، خیس عرق میشدم و بارها آرزو میکردم که ای کاش همان موقع می مُردم و خلاص می شدم!

این تجربه جدا از تلخی وحشتناکش، چیزهای مختلفی به من آموخت؛ از برخوردهای گوناگون افراد با یک موجود زیردست. عده ای از دیدنم رضایت خاطر خاصی پیدا میکردند و حس برتری وجودشان را فرا میگرفت و تا میتوانستند آزارم می دادند، عده ای سعی در راهنمایی داشتند و عده ای حتی بیشتر از قیمت آدامس ها و بادبزن ها پول می دادند تا خود را آسوده کنند.

جالب اینجاست که انسان با تغییر لباس و سر و صورت چنان بی ارزش میشود که اگر خودش را دوان دوان از جلوی ماشینها کنار نکشد، او را زیر می گیرند، مثل یک سگ!

منبع : کافه سینما